زمزمه‌ی چند روزه‌اش شده‌بود: یک لحظه بایست و یک جمله بگو، تکلیف دلی که عاشقش کردی چیست؟

فکر می‌کرد عاشق شده، نمی‌دانست که چه دل‌هایی را عاشق کرده!

به نام مهربانترین

محیط مجازی فرصتی است که در آن می‏توان با هر کس و هر شخصیتی صحبت کرد، در قالب اینکه خودت باشی یا جنسیتت را مخفی کنی و به نام دیگری خود را معرفی کنی.

ولی در این مسیر تنها یک چیز را به دست می آوری، تجربه

و تنها یک چیز را از دست می‏دهی، پاکی روح!

نمی‏دانم شاید بسیار ساده لوحانه باشد، اما من حس می‏کنم روحم در همین صحبت‏های بی فایده و بی‏پایان آسیب دیده است، دیگر آن دختر شاد و رویایی با تخیلات زیبا و ساده نیست!

روحم درگیر نباید‏ها شده است!‏ خطوط قرمزی که در دنیای مجازی بوسیله‏ی خیلی‏ها شکسته شده و بسیاری از حرفهایی را می‏زنند که تو حتی در گوشه‏ی ذهنت هم نداشتی!

و چقدر بی‏فایده است، صحبت صحبت صحبت!

همه برای تلف کردن وقت می‏آیند! و وقتی تو را می‏بینند که هدفمند چت می‏کنی، با تمسخر می‏نگرند!‏

راستی چه هدفی است؟

چقدر عذاب آور است، وقتی در  مسیر هرچند که خیلی مواظب بودی اما رو دست خوردی و تو هم مثل بقیه چت می‏کنی که وقتت بگذرد!

در کتابی خواندم نوشته بود، خدا منتظر توست، لحظاتی که بی‏هوده در نت می‏چرخی خدا منتظر هم‏کلامی توست! و راست می‏گفت و من اکنون به روح خسته‏ام قول می‏دهم که دیگر چت نکنم!

آیا می‏شود؟

در محیطی که تمام کارهایم با اینترنت است! نه، پس فقط چت کاری!

دیگر روحم را به بازی نمی‏گیرم! گناه دارد کودک درونم گناه دارد، چقدر بی‏رحمم، خدا منتظرم است و من بیهوده با این هم سخن می‏شوم و با آن هم‏کلام!

دلم گرفته است، اصلا آیا دلی مانده؟ نمی‏دانم مدت‏هاست که از او خبری نگرفته ام!

روحم آزرده، امروز دیدمش غمگین و خسته! من ولی پشیمانم و باز می‏گردم، دیگر چت نخواهم کرد!

حق هر حرف را ادا کن، تا ادا نکردی سراغ حرف بعدی نرو!

این اولین جمله جالبی که امروز می‏شنیدم نبود، هر جمله برای هرشنونده معنی خاصی می دهد، یک نفر عمیق می شود و به کنه آن پی می برد و یکی نه همین لایه رویی برایش کفایت می کند.

-         ببخشید حق حرف را ادا کن یعنی چه؟

-     یعنی تمام صفات و احکامی که از حرف می دانی را رعایت کن، همه شما تجوید مقدماتی را گذرانده اید و می دانید که هر حرف چه صفات و احکامی دارد اما کمتر کسی است که آنها ارا رعایت کند، دانستن شرط لازم است اما کافی نیست، پیامبر فرموده اند:‌من از ندانسته هایتان نمی ترسم، نگرید به آنچه می دانید چگونه عمل می کنید!

نفر بعدی خواند و ما همه منتظر بودیم که چه می گوید:

-         شما مشکل فصیح خوانی دارید! حرف را از مخرجش ادا نمی کنی!

یاد خودم افتادم وقتی برای اولین بار استاد تلفظ حرف عین را می گفت، کلی خندیدیم، او هم بزرگوارانه با ما لبخند زد، و گفت ما هم وقتی استادمان تلفظ این حرف را می گفت خندیدیم، و چندی بعد او باید به ما می خندید اما... چون تلفظ بچه ها خیلی خنده دار بود، اما نخندید!

ما می‌دانستیم مخرج هر حرف کجاست اما ... باز گفت و باز ما نمی­توانستیم! آخرین بار گفت: بچه‌ها انگشتتان را روی برجستگی گلو قرار دهید موقع عین باید تکان بخورد! از آثارش هر وقت می‌گفتی عین برجستگی گلویت را حس می‌کردی و کم کم یاد گرفتیم که بدون گذاشتن انگشت روی گلو عین را صحیح تلفظ کنیم!

آن روزها من تازه یادگرفتم که بعضی کارها دیده نمی شود اما از آثارش می توان فهمید که چه کاری بوده!