شب عید است، همه می‌آیند و پیشاپیش عید مبارک می‌گویند، اما عید بی شما دونفر عید نیست. امروز با دیروز و پری روز چه فرقی دارد که من تبریک عید بگویم و بشنوم؟ بی چهره‌ی دوست داشتنی‌تو،‌ بی دست‌های گرم و مهربان بابا.

فکر لحظه تحویل سال دیوانه‌مان کرده،‌ نه تو هستی که صورتمان را عاشقانه ببوسی و نه بابا هست که از بین قرآن عیدی‌های متبرکمان را بدهد و ما جرات کنیم که صورتش را ببوسیم.

نیستید.

عید نیست.

دلتنگم

نزدیک عید است و همه مشغول خانه تکانی, هرجا که می روی حرف خرید لوازم عید است یا تعمیر آن ها و من که از دار دنیا یک کتابخانه پر از کتاب های نخوانده دارم, شب عید کتاب ها را ریخته ام دورم و به آن ها نگاه می کنم.

مثل همیشه یک کتاب را بر می دارم, معمول دارم موقع خانه تکانی حداقل یکی دو صفحه از یک  کتاب را بخوانم و این دفعه به تصادف نه, به اختیار خودم, کتاب زندگی نامه ات را (شهید سیدحسین علم الهدی) بر می دارم و نامه تو به خواهرت را برای بار هزارم میخوانم و تکرار می کنم... برایت رسیدن به فلاح را آرزومندم.

کاش لحظه ی عید جنوب بودم یا نامه ای برایم می نوشتی, نزدیک عید است و من منتظر عیدی ات, دوست دارم تفسیر زنده بودن شهدا برایم این باشد, یک نامه از تو به من...

وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاء عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ: هرگز کسانى را که در راه خدا کشته شده ‏اند مرده مپندار بلکه زنده ‏اند که نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند. (آل عمران/169)

امروز تماس گرفتند و گفتند برای بازدید از مناطق جنگی جنوب، خبرنگار لازم دارند و من یاد تو بودم(شهید سیدحسین علم‌الهدی)،‌ می‌خواستم قبول کنم، نشد، زمانش بد بود. اما یاد تو افتادم و اینکه این زمان چه فرصت خوبی می‌توانست برای آموزش باشد، خوانده‌بودم که گفته بودی برای تاثیر آموزش‌ها باید زمانی باشد که بچه‌ها از خانواده‌هایشان جدا باشند، یک مدت هرچند کوتاه اما تمام فکر و ذکرشان این موضوعات باشد تا آموزش‌ها اثر کند.

کاش سفر به جنوب به جز اشک و حسرت و تجدید عهد معنوی با شهدا(که البته اثر هم دارد)، آموزش هم داشت. آموزشی که مداوم بود، آموزشی که بعد از آمدن، سال‌ها تاثیرش را می‌گذاشت، معرفتی که تکرارشدنی نمی‌شد.

هر بار که به جنوب می‌روم با خودم می‌گویم کاش راویان به جز یک سری روایت‌های آشنا و شرح عملیات‌ها بیشتر از شماها می‌گفتند و من این‌روزها مانده‌ام در تفسیر این آیه که می‌توان از این دید هم آن را خواند که تو زنده‌ای و حرف‌هایت در طول زمان، تکراری نمی‌شود.

وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاء عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ: هرگز کسانى را که در راه خدا کشته شده ‏اند مرده مپندار بلکه زنده ‏اند که نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند. (آل عمران/169)

دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم؟ کامنت گذاشته بودند که چرا از تو، شهید سیدحسین علم الهدی، خواسته‌ام که بیایی و به خودم زحمت رفتن به مناطق عملیاتی و دیدن دوباره‌ی هویزه را نداده ام! اما خدای من بزرگتر و مهربانتر از این حرف‌هاست.

بعد از نوشتن پست تو بیا منتظر عکس العملت بودم، منتظر هدیه‌ی خدا و ساعت‌ها فکر می‌کردم که چطور می‌توانی بیایی، بیایی تهران، همان‌جایی که برای پخش کردن اعلامیه‌ها آمده بودی! اما تو نیامدی، من هم نیامدم، امام رئوف هردویمان را مهمان کرد.

مهمانی ناخوانده و من نایب الزیاره‌ی تو شدم.

در این سفر عجیب که تنها در عرض دوساعت همه چیز هماهنگ شد و ما فقط یک ربع وقت داشتیم توشه‌ی 5 روزه را جمع کنیم و برویم، نایب الزیاره‌ات شدم.

مشهد همان شهری که یک سال در دانشگاهش درس تاریخ خواندی و آنقدر اطلاعاتت زیاد بود که استاد را زیر رگبار سوالاتت میخ کوب می‌کردی، مشهد شهر خاطره‌هایت که هر روز به زیارت حضرت رضا علیه السلام مشرف می‌شدی.

من نایب الزیاره‌ات شدم، هرچند که حضورت را در تمام سفر حس می‌کردم و دوست دارم تفسیر این آیه را با عشق بخوانم، تو زنده ای.

وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاء عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ: هرگز کسانى را که در راه خدا کشته شده ‏اند مرده مپندار بلکه زنده ‏اند که نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند. (آل عمران/169)