قرآن به سر گرفته بودیم و ایستاده منتظر بودیم که حاج آقا امام زمان را بگویند که ماهم تکرار کنیم و به حق شب عزیز و حرمت نام ایشان خدا بهترین ها را نصیبمان کند که یک دفعه گفت، فقط سادات بایستند، بقیه بنشینند.

بغض غریبی گلویم را فشرد.

حاج آقا گفت: بگویید ما فامیل هستیم و مگرنه اینکه سر زدن به فامیل جزو اولیات اسلام است، چرا صله رحم  نمیکنی آقا!

درد عجیبی میان روحم پیچید.

همانطور که غریبانه نشسته بودم و حسرت می خوردم، گفتم: آقا ما که سید نیستیم، اما در راه مانده که هستیم، مگر آیه قرآن نیست، مگر از بدیهیات دین اسلام کمک به در راه مانده نیست؟ اصلا آیه قرآن احسان و نیکی به اقوام را در کنار در راه مانده آورده!

و من در راه مانده ام، کمکم کن

وَ اعْبُدُواْ اللّهَ وَلاَ تُشْرِکُواْ بِهِ شَیْئًا وَبِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا وَبِذِی الْقُرْبَى وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاکِینِ وَالْجَارِ ذِی الْقُرْبَى وَالْجَارِ الْجُنُبِ وَالصَّاحِبِ بِالجَنبِ وَابْنِ السَّبِیلِ وَمَا مَلَکَتْ أَیْمَانُکُمْ إِنَّ اللّهَ لاَ یُحِبُّ مَن کَانَ مُخْتَالًا فَخُورًا:و خدا را بپرستید و چیزى را با او شریک مگردانید و به پدر و مادر احسان کنید و درباره خویشاوندان و یتیمان و مستمندان و همسایه خویش و همسایه بیگانه و همنشین و در راه ‏مانده و بردگان خود [نیکى کنید] که خدا کسى را که متکبر و فخرفروش است دوست نمی دارد.(نساء/36)

جوان بودن به سن و سال نیست! به دل است، به دلی که همیشه جوان است و امید همه است.

چرا فکر می‌کنند که حتما باید به سن جوانی رسید که امید آینده شد؟ شور و هیجان را سن شناسنامه‌ای مشخص نمی‌کند!

ملاک جوانی که سن نیست، دل است!

و امید جمعی مستضعف به توست، به جوانی رعنا که به شناسنامه هزار را رد کرده است اما شور و هیجان جوانی را دارد، سال‌هاست که دارد و من صاحب این روز را شما می‌دانم، یا صاحب الزمان!

وَنُرِیدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِین: و خواستیم بر کسانى که در آن سرزمین فرو دست‏شده بودند منت نهیم و آنان را پیشوایان [مردم] گردانیم و ایشان را وارث [زمین] کنیم.(مائده/5)

شاید به خاطر صلوات‌هایش باشد، شاید به خاطر نیمه‌ی ماهش و شاید چون جد را با خودش یکی می‌دانم، امتداد وجودی یک انسان کامل! که شعبان برایم ماه امام زمان «عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف» است.

ماه رجب بیشتر خودم را می‌گویم و احساس می‌کنم باید حاجاتم را بگویم که زمان کم است، اما شعبان که می‌شود فضا از همان اولش از اولین میلاد بوی صاحب الزمان را می‌گیرد و دیگر جز صلوات و دعای فرج چیزی نمی‌تواند ورد زبانت باشد!

حتی وقتی کلمه به کلمه‌ی مناجات شعبانیه را می‌خوانی، حس می‌کنی، انگار خدا تقلب رسانده که برای یک نفر دعا کنی! برای کسی که کل یازده ماه و حتی این ماه را هم برای تو دعا می‌کند و تو وظیفه داری برای ظهورش دعا کنی.

دعای فرج می‌خوانم و این آیه در ذهنم تکرار می‌شود:

وَنُرِیدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِین: و خواستیم بر کسانى که در آن سرزمین فرو دست‏شده بودند منت نهیم و آنان را پیشوایان [مردم] گردانیم و ایشان را وارث [زمین] کنیم.(مائده/5)

می‌خواستم صلوات را درست بفرست، با وعجل فرجهمش، اما هرچه سعی کردم، نشد!

مدام می‌گفت: اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجکم 

صدای صلواتش

بارها گفتم، فرجهم! می‌شنید و می‌گفت فرجکم و خواندم در توقیعی از آن حضرت آمده است: «و بسیار دعا کنید برای تعجیل فرج، که آن فرج شما است». (صدوق، کمال‌الدین، ج 2، ص 485؛ طبرسی، احتجاج، ج 2، ص 284؛ مجلسی، همان، ج 53، ص 181.)

و راست می‌گفت، فرج ما همان گشایش کار آقاست!