شعبان ماه تو

شاید به خاطر صلوات‌هایش باشد، شاید به خاطر نیمه‌ی ماهش و شاید چون جد را با خودش یکی می‌دانم، امتداد وجودی یک انسان کامل! که شعبان برایم ماه امام زمان «عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف» است.

ماه رجب بیشتر خودم را می‌گویم و احساس می‌کنم باید حاجاتم را بگویم که زمان کم است، اما شعبان که می‌شود فضا از همان اولش از اولین میلاد بوی صاحب الزمان را می‌گیرد و دیگر جز صلوات و دعای فرج چیزی نمی‌تواند ورد زبانت باشد!

حتی وقتی کلمه به کلمه‌ی مناجات شعبانیه را می‌خوانی، حس می‌کنی، انگار خدا تقلب رسانده که برای یک نفر دعا کنی! برای کسی که کل یازده ماه و حتی این ماه را هم برای تو دعا می‌کند و تو وظیفه داری برای ظهورش دعا کنی.

دعای فرج می‌خوانم و این آیه در ذهنم تکرار می‌شود:

وَنُرِیدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِین: و خواستیم بر کسانى که در آن سرزمین فرو دست‏شده بودند منت نهیم و آنان را پیشوایان [مردم] گردانیم و ایشان را وارث [زمین] کنیم.(مائده/5)