میلاد عزیز امام رضاست، زبان قاصر است، یا حداقل زبان من از حرف قاصر است، چه هیجانی در خانه‌ی مولا برپاست!
امام می‌فرمایند: « خداوند مولودی را به ما داده است که از این مولود مبارکتر، در شیعه به دنیا نیامده است».
آقا میلاد عزیزدانه‌ی تان مبارک

زمزمه‌ی چند روزه‌اش شده‌بود: یک لحظه بایست و یک جمله بگو، تکلیف دلی که عاشقش کردی چیست؟

فکر می‌کرد عاشق شده، نمی‌دانست که چه دل‌هایی را عاشق کرده!

حق هر حرف را ادا کن، تا ادا نکردی سراغ حرف بعدی نرو!

این اولین جمله جالبی که امروز می‏شنیدم نبود، هر جمله برای هرشنونده معنی خاصی می دهد، یک نفر عمیق می شود و به کنه آن پی می برد و یکی نه همین لایه رویی برایش کفایت می کند.

-         ببخشید حق حرف را ادا کن یعنی چه؟

-     یعنی تمام صفات و احکامی که از حرف می دانی را رعایت کن، همه شما تجوید مقدماتی را گذرانده اید و می دانید که هر حرف چه صفات و احکامی دارد اما کمتر کسی است که آنها ارا رعایت کند، دانستن شرط لازم است اما کافی نیست، پیامبر فرموده اند:‌من از ندانسته هایتان نمی ترسم، نگرید به آنچه می دانید چگونه عمل می کنید!

نفر بعدی خواند و ما همه منتظر بودیم که چه می گوید:

-         شما مشکل فصیح خوانی دارید! حرف را از مخرجش ادا نمی کنی!

یاد خودم افتادم وقتی برای اولین بار استاد تلفظ حرف عین را می گفت، کلی خندیدیم، او هم بزرگوارانه با ما لبخند زد، و گفت ما هم وقتی استادمان تلفظ این حرف را می گفت خندیدیم، و چندی بعد او باید به ما می خندید اما... چون تلفظ بچه ها خیلی خنده دار بود، اما نخندید!

ما می‌دانستیم مخرج هر حرف کجاست اما ... باز گفت و باز ما نمی­توانستیم! آخرین بار گفت: بچه‌ها انگشتتان را روی برجستگی گلو قرار دهید موقع عین باید تکان بخورد! از آثارش هر وقت می‌گفتی عین برجستگی گلویت را حس می‌کردی و کم کم یاد گرفتیم که بدون گذاشتن انگشت روی گلو عین را صحیح تلفظ کنیم!

آن روزها من تازه یادگرفتم که بعضی کارها دیده نمی شود اما از آثارش می توان فهمید که چه کاری بوده!