قرآن به سر گرفته بودیم و ایستاده منتظر بودیم که حاج آقا امام زمان را بگویند که ماهم تکرار کنیم و به حق شب عزیز و حرمت نام ایشان خدا بهترین ها را نصیبمان کند که یک دفعه گفت، فقط سادات بایستند، بقیه بنشینند.

بغض غریبی گلویم را فشرد.

حاج آقا گفت: بگویید ما فامیل هستیم و مگرنه اینکه سر زدن به فامیل جزو اولیات اسلام است، چرا صله رحم  نمیکنی آقا!

درد عجیبی میان روحم پیچید.

همانطور که غریبانه نشسته بودم و حسرت می خوردم، گفتم: آقا ما که سید نیستیم، اما در راه مانده که هستیم، مگر آیه قرآن نیست، مگر از بدیهیات دین اسلام کمک به در راه مانده نیست؟ اصلا آیه قرآن احسان و نیکی به اقوام را در کنار در راه مانده آورده!

و من در راه مانده ام، کمکم کن

وَ اعْبُدُواْ اللّهَ وَلاَ تُشْرِکُواْ بِهِ شَیْئًا وَبِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا وَبِذِی الْقُرْبَى وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاکِینِ وَالْجَارِ ذِی الْقُرْبَى وَالْجَارِ الْجُنُبِ وَالصَّاحِبِ بِالجَنبِ وَابْنِ السَّبِیلِ وَمَا مَلَکَتْ أَیْمَانُکُمْ إِنَّ اللّهَ لاَ یُحِبُّ مَن کَانَ مُخْتَالًا فَخُورًا:و خدا را بپرستید و چیزى را با او شریک مگردانید و به پدر و مادر احسان کنید و درباره خویشاوندان و یتیمان و مستمندان و همسایه خویش و همسایه بیگانه و همنشین و در راه ‏مانده و بردگان خود [نیکى کنید] که خدا کسى را که متکبر و فخرفروش است دوست نمی دارد.(نساء/36)

نزدیک سحر است و عزیزی در این وقت عزیز، مرا یاد گذران عمر انداخت!یاد این شعر که مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو، یادم از کشته خویش امد و هنگام درو!

این که سنم از دیروز بیشتر شده، عقلم چه؟ و اینکه آیا ماه رمضان بعدی را درک خواهم کرد؟

ماه بهار وبلاگم است، بهار دلم چه؟

شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِیَ أُنزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَبَیِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ:ماه رمضان [همان ماه] است که در آن قرآن فرو فرستاده شده است [کتابى ] که مردم را راهبر و [متضمن] دلایل آشکار هدایت و [میزان] تشخیص حق از باطل است. (بقره/185)