برای هر کس یک روز خاص در زندگی اش وجود دارد، فارغ از روز قبولی در کنکور، روز رفتن به سر کاری که دوستش دارد، روز ازدواج، روز بچه دار شدن، خاله و عمه شدن، همه اینها به کنار فقط یک روز خاص برای آدم وجود دارد که فقط برای خودش است.

تقویم ورق می خورد و فقط برای اوست که تقویم جدید یعنی دفتر جدید باز می شود!

این روز خاص برای من با روز شهادت شهید علم الهدی یکی شده، گاهی این روز را به یاد اویم، گاهی به یاد خودم!

پری روز دوستم پرسید، روز تولدت چه اتفاق خاصی برایت افتاده، چه کرده ای؟

اشک چشمانم را گرفته بود، تنها روزی که در کل سال، حس میکنم، می شود، مثل علم الهدی بود، این روز است! یعنی 16 دی ماه هر سال!

این بزرگترین تفاوت این روز با کل روزهای سالم است!

خنده اش گرفته بود، نمی توانست جلوی خنده اش را بگیرد، شاید هم از قصد جلوی خنده اش را نمی گرفت.

مدام با آرنجش به پهلوی دوستش می‌زد و می گفت: یادت هست، هرچه گفتم عقلت را به کار بینداز، گفتی نه، من حساب کرده ام، ماهی 450تومن کفایتم می کند، کو؟

گفتی حالا که مجبورم در خانه بمانم، خدا روزیم را می‌رساند! کو؟ الان یک ماه است که هیچ پولی نداری!

او هم لبخند زده بود و زیر لب مدام تکرار می کرد: ... وَمَن یَتَّقِ اللَّهَ یَجعَل لَهُ مَخرَجًا وَیَرزُقهُ مِن حَیثُ لا یَحتَسِبُ ?...: و هر کس تقوای الهی پیشه کند، خداوند راه نجاتی برای او فراهم می‌کند، و او را از جایی که گمان ندارد روزی می‌دهد (طلاق/2-3)

خودم هر ماه، خیره در این آیه مانده ام، شش ماه شده است، شاید دیر یا زود بشود، اما دستش خالی نمی‌ماند!