چند روزی بود ساعت که به دوازده نیمه شب  می رسید، برایم خودنمایی می کرد، دقیقا ساعت 00:00 ، هیچکس نمی‌تواند بگوید ساعت چند است.

وقتی ماجرا را به یکی از دوستانم گفتم، گفت هیچ میدانی که وقتی ساعت و دقیقه یکی می‌شوند، می توانی آرزو کنی و هر آرزویی که بکنی مستجاب می شود!

حرفش جالب بود، در کل 24 ساعت حداقل 10ساعت دعای مستجاب شده می‌توانستم داشته باشم! معمولا هم از ساعت 10:10 شروع می شد و تا 2:02 ادامه داشت.

هنوز هم به این اصل عاملم، عمل میکنم همینکه ساعت و دقیقه یکی می شود، دعا میکنم اما تجربه هایم جالبترند.

اوایل برای خودم دعا می کردم، تنها یک دقیقه وقت بود و آن یک دقیقه باید به خواسته خودم اختصاص می داشت اما بعد از یک هفته کم آوردم،  چقدر خودم را دعا کنم؟ برگشتم به همان روال قدیم، دعا برای دیگران، دعا برای فرج، دعا برای باز شدن گره زندگی خیلی ها.

جالبترش آن بود که وقتی فقط یک دقیقه مانده است که ساعت و دقیقه یکی شوند و حواسم پرت می شود و چند دقیقه بعد نگاه می کنم به آن دقیقه فکر می کنم که دعا مستجاب بود و من مشغول چه کاری بودم، بدگویی از کسی، حرص مال دنیا را خوردن یا خدمت به خلق خدا؟

این لحظات بیشتر به اسم وبلاگم فکر می‌کنم، به جز اوقات نماز در روز فقط چند لحظه به این بهانه به خدا فکر میکنم، به دست های توانایش که ما چقدر آن را در زندگی می توانیم کم داشته باشیم!

آدم گاهی اوقات باید اعتراف کند، سرش را به پایین بیندازد برود دم در خانه اهل بیت«علیهم السلام» بگوید، آقا چه اشتباهی از من سرزده که سلب توفیق شده؟

گاهی باید آنقدر خجالت بکشد که حس کند زمین اگر دهن باز میکرد و او را می بلعید حالش بهتر از الان بود!

شب شهادت امامی که هم اجازه باب الجواد«علیه السلام» را از او گرفته ایم و هم باب الکریمه را شب شهادتش هدیه گرفتیم، رسیده است و حالا دست خالی!

به خاطر هاست تمام شده باب الجواد«علیه السلام» هر دو مجله الکترونیکی تا اطلاع ثانوی تعطیل شده اند و این برای ما یعنی سلب توفیق!

آقا شب شهادت شماست، گره از کار ما باز کنید، دست عنایت به سرمان بکشید و توفیق مجدد را بفرمایید.

هرجا رفته ایم گفته ایم که : زیر دین چارده معصومم اما گردنم، زیر دین حضرت موسی بن جعفر«علیه السلام» بیشتر...