حرمش

یاد آن خوابی افتادم که چندباری دیده بودم و تعبیرش را نمی‌فهمیدم.

من با همان رفیقان شفیق چند ساله بودیم و نزدیک صلاه ظهر بود. همه در خانه‌ی ما بودند و با هم عزم رفتن به نماز جماعت در حرم را کردیم!

مادرم تعجب کرد و پرسید: از اینجا چطوری نماز ظهر را می‌روید حرم؟ و من به تعجب او تعجب کردم و گفتم: ما هر نماز را در حرم هستیم، شما چرا نمی‌آیید؟

ما تهران بودیم و حرم در مشهد مقدس!

و قلب‌هایمان حرمش شده بود:

فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَیُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فِیهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ: در خانه‏هایى که خدا رخصت داده که [قدر و منزلت] آنها رفعت‏ یابد و نامش در آنها یاد شود در آن [خانه]ها هر بامداد و شامگاه او را نیایش مى‏کنند.(نور/ 36)